Waarom is lean verandering zo moeilijk te realiseren in tijden van overvloed? En waarom lijkt het beter haalbaar als er chaos heerst? De auteur probeert deze vragen te beantwoorden.

Geschreven door: Sharon Visser, President, Lean Insitute Botswana

Onlangs kwam ik een foto tegen van prinses Elizabeth toen ze 18 was. Tijdens de oorlog volgde ze een opleiding tot vrachtwagenchauffeur en monteur, wat me aan het denken zette over leiderschap, waar het begint en wat het werkelijk is.

Het beeld van de toekomstige koningin van Engeland die op haar knieën een band verwisselt, had destijds een enorme impact op het Britse publiek, vooral omdat ze respect toonde voor de mensen die het werk deden. In de ogen van de Britten erkende ze het belangrijke en eervolle werk van het verwisselen van banden. Op dat moment leefde ze haar doel.

Ik nam onlangs deel aan de Lean Summit in het Verenigd Koninkrijk, waar ik het geluk had om te luisteren naar een presentatie van Serhii Komberianov van Lean Institute Ukraine over lean in een oorlogsgebied. Ik werd geïnspireerd door het gevoel van vrede dat hij uitstraalde, ondanks de chaos, gevaren en verstoringen die de Oekraïners nu dagelijks ervaren.

Ik realiseerde me toen dat ik iemand zag die zijn doel leeft en zijn team door moeilijke tijden leidt. Zijn favoriete wapen? Het verwijderen van chaos en het creëren van een oase van rust waar productiviteit kan gedijen met behulp van Lean Thinking.

Als we kijken naar de wortels van Lean Thinking, kunnen we een onverwachte en enigszins grimmige connectie met oorlog vinden. Denk aan TWI, dat werd bedacht om de productie te verhogen ter ondersteuning van de oorlogsinspanning tijdens de Tweede Wereldoorlog, of nog verder terug naar het 16e-eeuwse Arsenaal in Venetië, waar oorlogsschepen werden gebouwd. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat lean oorlog bevordert. Sterker nog, ik geloof dat het een groot voorstander is van "vrede door middel van welvaart". Maar het is een feit dat het veel moeilijker is om een lean turnaround te realiseren in tijden van vrede en overvloed (daarom gebruiken we vaak de mantra "als je geen crisis hebt, creëer er dan een"). Maar waarom werkt lean zo goed in oorlog of oorlogsachtige omstandigheden?

Is het een overlevingsreactie? Of is er iets veel diepers aan de hand?

Ik geloof dat in tijden van oorlog - wanneer Queens monteurs worden en monteurs helden - er een grote nivellering plaatsvindt door een doel waar mensen hartstochtelijk in geloven.  Er is niets ondoorzichtigs aan en de gevolgen van het niet bereiken ervan zijn zo helder als wat.

Wat is het resultaat van deze grote nivellering en verbinding met het doel?

Ten eerste, als we ons verbinden, kunnen we samen creëren, en als we samen creëren met een doel, kan heel weinig ons in de weg staan. Deze verbinding met het doel maakt ons moediger, maar ook empathischer, omdat andere teamleden het gat voor ons opvullen en wij het gat voor hen opvullen. We kunnen nog veel leren over het creëren van dezelfde sterke verbinding met het doel in tijden van vrede die we voelen tijdens een oorlog.

Binnen het huis van het Lean Transformation Framework symboliseert het dak het doel. We leren om dat doel duidelijk te maken, maar hebben het zelden over de gevolgen van falen. Het is te ongemakkelijk, te bedreigend. Het is niet alsof we in een oorlog zitten, toch? Misschien niet, maar voor veel eerstelijnswerkers is elke dag een strijd om de eindjes aan elkaar te knopen, hun kinderen te voeden, te kleden en op te voeden, of te zorgen voor bejaarde ouders of familieleden met ernstige ziekten of handicaps. Als je dit binnen je organisatie zou onderzoeken, zou je versteld staan van de lasten die gewone mensen dapper en vaak stiekem dag in dag uit dragen.

Ik dring erop aan om nog eens naar je doelomschrijving te kijken en te proberen deze met nieuwe ogen te zien en te begrijpen dat als we er niet in slagen om de vereiste inkomsten en stabiliteit op de werkplek te genereren, dit gevolgen zal hebben voor mensen. Wat zou verlies van werk voor hen betekenen? Als je toch aan het kijken bent, probeer dan eens te kijken of je je dappere mensen betere dagen op het werk kunt geven door respect te tonen voor wat ze doen en ze hun werk te laten doen onder de best mogelijke omstandigheden.

Ieder van ons zal dit op een andere manier doen, maar in alle gevallen zullen we het voorbeeld van prinses Elizabeth moeten volgen en bereid moeten zijn om het ongemak van het verwisselen van een band of twee te accepteren.

_DE AUTEUR