Een methode om producten en diensten te ontwerpen waarbij ontwikkelaars zich buigen over hele verzamelingen ideeën in plaats van over één enkel idee. Hiervoor doen zij het volgende: 

• Trade-off curves en ontwerprichtlijnen gebruiken om verschillende ontwerpen te karakteriseren (of beschrijven) waarvan bekend is dat ze haalbaar zijn, waardoor de zoektocht naar ontwerpen wordt gefocust.
  
• Verschillende alternatieven identificeren en ontwikkelen, en alleen alternatieven overboord gooien als ze inferieur of onhaalbaar blijken.
  
• Ontwerptargets als uitgangspunt nemen, waarna de daadwerkelijke specificaties en toleranties boven water komen door middel van analyses en tests.
  
• De selectie van het uiteindelijke ontwerp uitstellen of de eindspecificaties pas vaststellen als het team genoeg weet om een goede beslissing te nemen.
  Deze methode levert belangrijke leermomenten op voor de organisatie. Hij kost minder tijd en op de lange termijn ook minder geld dan typische point-based ontwikkelsystemen waarbij al vroeg in het ontwikkelproces voor één ontwerpoplossing wordt gekozen, wat vaak leidt tot valse starten, herstelwerkzaamheden en mislukte projecten. Bovendien leert de organisatie er nauwelijks iets van.
  

‍